Sıcaktandır dedim geçtim. O hiç oralı bile olmadı oysa. Dalgın, dağınık ve belki karışıktı. Çenesindeki damlacık gözlerinden mi gelmişti yoksa bir boncuk ter miydi bilemedim.
Karşısına geçmiş görmesini bekliyordum halimi. Sağında, solunda, ötesinde ve berisindeydim. Saçlarına bir nefes mesafesinde yakınken, gözlerine göremeyeceği kadar uzaktım. Vardık ama yoktuk.
Gerçek olamayacak kadar netti bakışları… Bir an duraksadım başını çevirdiğini gördüğümde. Kime veya neye bakıyordu?
Hızlı hızlı yürümeye başladı. Başı önünde bir halı gibi uzanan yola dönüktü. Düşünüyordu…
Küçük ama hızlı adımları bir anda kesildi. Başı yanıbaşında dikilen bir çocuğa doğru yöneldi. Sıcağa rağmen giydiği kışlık ceketin bile örtmeye yetmediği hırpalanmış bedeni ile çocuk onu görmedi bile. Elinde tuttuğu sigarayı parmaklarının arasında gezdirirken belli ki birşeyler mırıldanıyordu.
-Farkımız neyki seninle? diye söylendi. Çocuk yine de görmedi, işitmedi.
Yalnızdı.
Hergün gardrobunu kurcalarken düşündüğü şey aklına geldi; bu elbiseler gibi seçtiğim hayatı giyebilseydim üstüme… Ne güzel olurdu.
Çocuk sigaradan bir fırt daha çekti. Diğer elinin başparmağını üzerine kapatarak söndürdü sigarasını… Canı yanmamış mıydı? diye düşünürken çocuk sönmüş sigarayı sonra devam etmek üzere cebine attı ve bir anda koşmaya başladı. Gülüyordu.
Anlam veremedi. O bile gülüyor diye düşündü, başını önüne eğdi ve bu defa yavaş adımlarla gezinmeye başladı.
Arada bir koluna taktığı çantasından çıkardığı plastik şişedeki ılık suyu yudumluyor, susuzluğunun geçmemesine rağmen alışkanlık haline gelmiş bu davranışını bile farketmiyordu. Elini tekrar çantasına uzattı. Karıştırmaya başladı. Parmaklarının ucunun değdiği bi çoğunu çoktan unuttuğu eşyaların arasında aradığı neydi acaba?
Nefesi hızlanmaya başladı. Başını bir o yana bir bu yana sallarken çok önemli birşey aradığını düşündürten davranışları artık kontrol edilemez bir hal almaya başlamıştı. Bir rüzgar esti saçı gözlerini kapattı. Sol eliyle kaldırdığı saçlarının arkasında ıslak gözleri belirdi.
GÖZLERİNİ KAPADI
Yoktu.
Her taraf ne kadar çok insanla doluydu. İnsan denizi içinde boğulacak gibi hissetti bir anda. Yanından geçen bir kadının omzunun dirseğine çarpmasıyla canının yandığını düşünmesi bir oldu . Yeter diye başlayacak bir cümlenin çıkmasına ramak kalmışken dudakları arasından, yere düşen çantasının yanında yuvarlanan taş parçasını gördü ve aynı dudaklar bir anda küçük bir gülümsemeye teslim etti kendisini.
Küçük mavi-yeşil bir taş parçası.
Neden güldürmüştü onu?
Taşı yerden aldı avucunun içinde sımsıkı tutarken çantasını toparladı. Doğruldu. Hala gülümsüyordu. Kendisine bir çeki düzen verdi. Avucunu açtı diğer elinin ayasıyla bir annenin bebeğinin saçlarını okşaması gibi taşı okşadı. Gözleri parlıyordu damlalara ihtiyaç duymadan.
Şimdi oldu diye düşündü. Adımlarına kaldığı yerden devam etti. Başı artık önünde değildi. Adımları daha bir güçlü atıyor, savaşa giden bir şovalye edasıyla arşınlıyordu sokakları. Ne yapacağını bilmiyor ama nereye gideceğini biliyordu.
Bir an önce gitmeliydi. Taş hala avucunun içindeydi. Mavi-yeşil bir taş… Neden sadece bir taş parçası değildi bu?
Dağılmış parke taşlardan oluşmuş yolu ile eski büyük binaların sıra sıra dizildiği karanlık bir sokağa geldi. Hemen sağında önlüğü arasında kaybolmuş beyaz saçlar, bir gözlük çerçevesi ve ona ev sahipliği yapan berberi gördü. Dükkanı boştu. Gazetesini okuyordu. Sola baktı. Yerin bir kat altında kısık sarı bir ışığın altında çalışan marangoz ve çırağının küçük penceredeki silüetlerine takıldı gözü. Artık daha da emindi bu sokaktı.
Taşa baktı.
Mavi-yeşil bir taş…
Merdivenleri gördü. Sokağa taşmış taştan bir merdiven. 7-8 basamaklıydı. Bir köşesinde çürümeye yüz tutmuş gövdesi ile toprak bir saksının içinde kaybolmuş bir çiçek duruyordu.
Kapının önüne geldi. Elindeki taşa son kez baktı. Demir bir kapı, kapının ardında eski bir asansör bekliyordu onu. Kapıyı araladı. İçeri girdi. Asansörün kapısı ardına kadar açıktı. Asansöre bindi. Kapısını kapatmak istedi. Gücünün yetmediği kapıdan vazgeçti. Merdivenlere yöneldi. Boğuk bir ses kulağında gezinmeye başladı.
-Hanımefendi… Hanımefendi… hanım…
Merdivenleri çıkmaya devam etti. Kalbinin atışını bastıran ses hala devam ediyordu. Birinin kollarından tuttuğunu hissetti. Kimse yoktu ürperdi. Merdivenin basamaklarına vuran gölgesinin yanına korkusunu da aldı ve devam etti. Avucunun içindeki taşın ağırlığı gelen sesin şiddeti arttıkça azalıyordu. Basamaklar çıktıkça çoğalırken boğuk seslere başka sesler karışmaya başladı.
-Hanımefendi….Hanımefendi… Avucunun içindeki taşın yokolmasıyla sesler dahada netleşti.
GÖZLERİNİ AÇTI.
Yerdeydi. Çantası caddeye saçılmış karşısında bir düzine insan onu izliyordu. Az önce yanından geçtiği çocuk seslenmeye devam ediyordu.
-Hanımefendi iyi misiniz?
Taşı düşündü.
Mavi-yeşil taş… Yoktu.
Çocuk kolundan tuttu kaskatı kesilmiş gövdesini doğrultmasına ve çantasını toplamasına yardım etti. Ceketinde çok bildik bir koku vardı çocuğun.
Gözgöze geldiler. Çocuğun gülümsemesiyle arkasını dönüp uzaklaşması bir oldu.
Çantasına göz attı sol eliyle. Herşey yerli yerindeydi. Elinin değdiği soğuk bir cisim tüm bedeninin ürpermesine neden oldu. Parmaklarının tutması ile avucuna kayması bir oldu cismin ve ne olduğunu bilmediği kirli yumuşak nesnenin. Saçlarını arkaya doğru attı. Yavaşça kaldırdı kolunu. Avucunu açtı.
Yarım bir sigara ve o sigaranın hemen yanıbaşında o vardı.
Mavi-yeşil bir taş…
Attığı adımla birlikte gülümsedi.
Yürüdü, koştu, gitti.